Bij thuiskomst stond de kinderarts op het antwoordapparaat.

Onze eerste vakantie met een kind was onvergetelijk. Ties, 7 maanden en een tot-dusver-niks-aan-de-hand baby, krijste het hele vliegtuig bij elkaar, bleek een dubbele oorontsteking te hebben en was een volle week ziek. De tweede week was hij weer beter maar regende het onophoudelijk.
Bij thuiskomst stond de kinderarts op het antwoordapparaat (antwoordapparaten bestonden toen nog). Hij vond Ties bij ons laatste bezoek te ‘floppy’ en verwees ons door naar de neuroloog. 

Van schrik gingen we jarenlang niet meer op vakantie. Met een inmiddels twaalfjarig spastisch kind dat niets zelf kan, allerlei ingewikkelde apparatuur om zich heen verlangt en een grote voorkeur heeft voor zijn vertrouwde omgeving, is dat nog altijd de beste optie. Maar ja, we hebben ook aan zijn broer en zus te denken. Plus, tweeëneenhalve week Frankrijk breekt zo lekker de eindeloze schoolvakantie.

Dus daar zitten we weer, in een onaangepast huisje dit keer(Remco fungeert als tillift, ik als badzitje). Met onze even onaangepaste kinderen.
‘Rijk pest me!’ gilt Loes (5).
‘Niet!’ roept Rijk (9), met een handvol puzzelstukjes van Loes.
Ties niest. De hap pain au chocolat die ik hem net gevoerd heb, landt op de puzzel van Loes, wat hij zelf enorm geestig vindt.
‘Ties pest me ook!’ 

Of ze stompen elkaar de rolstoel van hun broer in, of ze vervelen zich dood. Die ene minuut dat ze gezellig spelen, maak ik snel een foto voor later (oké voor Facebook). Twee weken voelen als twee maanden.

Het ligt aan ons, concludeer ik in de auto op weg naar een dorpje voor een crêpe of ijsje om de dag te breken. Het is bewolkt en grauw, het landschap trekt mistroostig aan me voorbij.

We kunnen het gewoon niet, dat verplichte genieten. Waarom gaan we eigenlijk nog? Omdat we allebei freelancen, is onze werk-privé balans prima in orde dus zo erg zijn we nooit aan vakantie toe. En thuis vinden we onze kinderen wél leuk.

‘De vakantie is dan wel weer mislukt,’ zeg ik tegen Remco, ‘maar de rest van het jaar is ons leven super. Beter dan andersom. Toch?’
Hij gaapt.
Opeens ziet de omgeving er een stuk vrolijker uit. De zon, die toch écht z’n best doet om door te komen. De kilometers zonnebloemen. En kijk, wat een schattige Franse meisjes langs de weg.
‘Wat zouden al die meiden hier doen?’
Remco kijkt me aan.
‘Dat zijn hoeren, Elise.’

Lees ook waarom ik onlangs met Ties voor de rechter moest verschijnen.