Ik heb een krantenjongen die de zaterdagkrant op bed bezorgt. En daarna doet hij mijn gehandicapte kind in bad. Ideaal. Alleen jammer dat ik er vervolgens niet echt van geniet.
De krantenjongen heet Remco en we zijn al twintig jaar samen, waarvan achttien jaar als ouders van een zoon die voor alles afhankelijk is van ons. Toen Ties klein was voelde dat niet als een zware taak, hij draaide organisch mee in ons gezin met nog twee jongere kinderen. Inmiddels is hij een jonge man. Naast het pak TenaSlip luiers op zijn kamer ligt ook een Philishave.
Remco neemt doordeweeks meestal ’s ochtends en ’s avonds de zorg voor Ties op zich. Zonder hulpmiddel, want dat gaat hem te langzaam. Ik maak me zorgen om zijn rug, maar als hij het uitlegt, snap ik het wel: het verzorgen duurt met tillift twee keer zo lang. Hoewel we het in het weekend proberen te verdelen, komt het badritueel eigenlijk altijd op hem neer. En dan voel ik me dus schuldig.
In ons 100% rolstoelvriendelijke huis is onze slaapkamer en die van Ties, de rolstoelbewoner, beneden. Grenzend aan zijn kamer is de badkamer. Terwijl ik mijn favoriete column lees, hoor ik hoe het water aangaat. Dat had ik ook best kunnen doen. En ik kan me niet concentreren op het grote interview, omdat ik luister hoe Remco een druipende Ties uit bad tilt. Ik spits mijn oren of ze niet over de wasmand struikelen.
Dan roep ik mezelf tot de orde. Niemand heeft er iets aan als ik geen lol beleef aan dit gratis relaxmoment. Net als in de tijd dat we drie kleine kinderen hadden, is het een kwestie van geven en nemen om niet allebei uitgeput te raken. De emotionele creditcard moet in balans zijn, preekte Ophra Winfrey ooit – of Dr.Phil, daar wil ik vanaf wezen. Als er eentje teveel in de min of in de plus belandt, gaat het wringen in een relatie.
Als Remco de luier van Ties in de prullenbak gooit, steek ik mijn hoofd om de slaapkamerdeur.
‘Ik doe Ties vanavond in bed!’ roep ik. ‘En vanmiddag ga ik met hem wandelen.’
‘Prima joh,’ zegt Remco, die niet zo bezig is met emotionele scores.
Tevreden over de herstelde balans, duik ik in mijn warme bed en lees met een geluidswerende koptelefoon de krant uit.
Lees ook: wat Remco en ik samen meemaakten in ons allereerste huisje.
Ben jij zelf ouder van een zorgintensief kind? Sluit je aan bij de Facebook community ‘Wat Niemand Weet’. Met dagelijks verhalen en posts die raken en vermaken. En de mogelijkheid om contact te maken met 15.000 anderen die jouw leven snappen.
