Bij de vier kinderen van mijn broer hadden mijn ouders al bewezen hun rol als grootouder zeer serieus te nemen. Alles moest wijken voor de kleinkinderen. Moest er een kind naar voetbal, dokter of kinderfeestje? Dan zeiden ze daar zonder te knipperen hun eigen afspraak voor af. Ze snapten niet dat anderen dat niet begrepen. Als opa en oma bén je er gewoon. Altijd.
En toen werd ik zwanger. Maar dit kleinkind was anders. Dit kleinkind kwam veel te vroeg. Terwijl opa hielp om de laatste spijkers in ons eerste huisje te slaan, reed oma met mij op en neer naar het ziekenhuis. Voor dit kleinkind besloten ze vanuit Luxemburg terug te komen naar Nederland. Want na een jaar bleek Ties gehandicapt.
Jarenlang kwamen ze elke woensdagmiddag bij ons – het dijkhuisje was inmiddels vervangen door een rolstoelvriendelijker exemplaar. Ze haalden de twee jongsten van school en vingen het busje van de oudste op. Van de tillift moesten ze niets hebben. Ties vanuit z’n rolstoel in bed jonassen, was een vast ritueel. Oma en Ties werden stamgasten in het Hemarestaurant, het personeel kende hen bij naam.
Opa en oma rond de tachtig
De kinderen werden ouder. Fietsten zelf naar school of bleven ergens spelen. Ties was te zwaar om nog in bed te jonassen. Opa ging richting de tachtig – de middag werd hem iets te druk en iets te lang. Oma bleef Ties stug naar de Hema duwen, maar als ik de volgende dag belde, lag ze met rugpijn in bed. ‘Nee hoor, dat heeft níets met Ties te maken. Echt niet!’ De woensdagen stopten.
En opeens zijn opa en oma hoogbejaard. Opeens is Ties geen jongetje meer maar een man. Gelukkig een man met een kinderhart en dito liefde voor zijn grootouders. Niets maakt hem blijer dan de zondagmiddagbezoekjes. Andersom zorgt de komst van Ties voor welkome afleiding. Er moet spaghetti gemaakt, er moeten garnalenkroketten ontdooid. De auto moet verplaatst zodat er plek is voor de rolstoelbus. Reuring in de tent!
‘Ik vind het zo erg dat ik niets meer voor jullie kan doen,’ zegt oma bij het uitzwaaien. Ik antwoord dat Ties anders een doodsaaie middag voor de tv had gehad. Dat Remco nu relaxed op de bank voetbal kan kijken. Dat de kinderen straks op mijn tas duiken omdat er chocola van oma in zit. Het stelt haar enigszins gerust. De rollen zijn nog niet gewijzigd, we vullen ze alleen een beetje anders in.
Lees ook: wat ik een paar jaar geleden schreef over opa en oma op woensdagmiddag.
Ben jij zelf vader, moeder, opa of oma van een zorgintensief kind? Sluit je aan bij de Facebook community ‘Wat Niemand Weet’. Met dagelijks verhalen en posts die raken en vermaken. En de mogelijkheid om contact te maken met 15.000 anderen die jouw leven snappen.
