Met mijn spastische zoon uit logeren en een even oud neefje op bezoek is ons gezin zoals het eigenlijk had moeten zijn. Eentje van 11, eentje van 7, eentje van 4 en geen hulpmiddel of Connexxion busje in zicht.
“Ik krijg de neiging mijn neefje in een rolstoel te duwen en te voeren. Zodat alles weer normaal lijkt,” twitter ik.
“En waarom zou je dat doen, Elise?” antwoordt Jan. Ik ken Jan niet.
De combinatie ‘humorloos reageren op een schertsende tweet’ en ‘indringend met mijn naam eindigen’, zet me op scherp. De vorige die dit deed, bleek een bij iedereen behalve mijzelf zeer bekende pedofiel.
Jan heeft, zo lees ik op zijn twittersite, zelf ook vaak de neiging om mensen in rolstoelen te duwen en te voeren. Eigenlijk altijd. En liefst vrouwen. Hij is een gipsfetisjist: liefhebber van rolstoelen, krukken en/of gips om allerhande ledematen.
Ik zie dat hij geanimeerd met @hartje^hartje^Bieberfan keuvelt over haar gipsen been. Zijn pagina staat verder vol met zinnen als: “Loop je op krukken, Sigrid?”, “Waarom moet je in het gips, Monique?” en “Zal ik je rolstoel duwen, Marianne? Dan gaan we samen shoppen!”
In al mijn kleinstedelijke bekrompenheid besluit ik de man te blocken. Dat slaat natuurlijk nergens op. Mijn tweets en blog zijn openbaar. Ik nodig de godganse wereld in mijn huiskamer uit.
“En waarom zou je dat doen, Elise?” kun je je afvragen. Om beroemd te worden over het hoofd van mijn gehandicapte zoon natuurlijk. Alle moeders die bloggen over hun zwak, ziek en misselijke kind willen hetzelfde. Een boek. En dan in Koffietijd met Loretta Schrijver nog lekker doorjammeren.
Toch schrik ik als twitter zijn ware gezicht laat zien. Moet ik dan maar mijn tweets privé maken met een ‘slotje’? Mijn ogen sluiten voor de boze buitenwereld die twitter 1-op-1 representeert?
Terwijl ik dit schrijf, ligt Ties naast me te slapen. Ik heb hem uit zijn rolstoel getild, op bed gelegd, uitgekleed en zijn pyjama aangedaan. Hij kan dat allemaal niet. Met zijn hoofd in de holte van mijn elleboog gaf ik hem zijn spierverslappers en een slok via een rietje. Daarna heb ik hem op zijn buik gerold. Ook dat lukt hem niet zelf.
Later zal iemand anders dit voor hem doen. Iemand die ik niet ken. En die hopelijk geen uitheemse fetisj op hem wenst bot te vieren. Want geen duizend twitter slotjes kunnen mijn kind dan nog beschermen.
