Als één van mijn kinderen jarig is, pak ik er steevast het babyboek bij – daar ben ik niet alleen in zie ik vrijwel dagelijks op Facebook. Behalve bij Loes want zoals het een derde kind betaamt, zijn van haar geen tastbare babyherinneringen bewaard gebleven. Ja, één grote waas waarin alles me teveel was, laat staan dat ik me ook nog druk moest maken om een fotoboek.
Vandaag is de eer aan Ties. Ties is geboren in een tijd dat je e-mailadres bestond uit 45 cijfers plus de naam van een vage provider. Ook de digitale camera nog niet was uitgevonden dus hij heeft als enige een Echt Ouderwets Babyboek. Met liefdevol ingeplakte matglanzende 10 x 15 foto’s op hard karton.
Na een kiekje waarop ik me in een U-bocht wring om er zo zwanger mogelijk uit te zien, volgt de officiële eerste foto. Remco aan mijn ziekenhuis bed, vlak na de keizersnee. Boven het bed bungelt een ballon met ‘It’s a boy’. We kijken lachend de camera in maar de angst om de echo uit hel, gevolgd door een horror hartfilmpje en een spoedoperatie staat nog in onze ogen. ‘It’s a boy’ zelf was nergens te bekennen. Hij lag prematuur te wezen aan allerlei toeters, bellen en slangen op de IC.
Van dag twee heb ik geen foto’s. Die dag was ik vooral bezig was met overpeinzingen als ‘Zou Remco genoeg van me houden om morfine te stelen?’ en ‘Als ik me nou gewoon met infuus en al uit het raam werp, heb ik nooit meer ergens pijn.’
Op dag drie mocht ik voor het eerst mijn zoon vasthouden. Dat was nog een heel gedoe, ik werd er met bed en al voor naar beneden gereden. Hij woog 1400 gram, zijn hoofd was kleiner dan één borst van mij. En hoewel ik pijntechnisch nog niet geheel zelfmoordgedachten-vrij was, voelde ik meteen: dit is goed. Jij bent van mij en ik blijf altijd van je houden, al beland je zwaar spastisch in een rolstoel. Nee, dat dacht ik niet maar het bleek gelukkig later wel zo in de praktijk. Ik weet niet wie een foto nam, de zuster waarschijnlijk want Remco staat er ook op, maar ik ben diegene eeuwig dankbaar.
Het is dat zo’n prematuur aan de zuurstof op de buik van een gedrogeerde suïcidale vrouw in een ziekenhuisbed geen ‘likable’ plaatje oplevert. Anders zette ik ‘m elk jaar op Facebook.
Lees ook: Hebben wij weer – een gehandicapte kat.
