Ik ben op een site waar ik eigenlijk niet wil zijn. Vol met lelijke kinderkleren in monsterlijke kleuren en stupide prints. Geen haar op mijn hoofd die normaal gesproken zo’n duidelijk zelfgemaakte jas in poepgroen zou overwegen a raison de 160 euro. Toch beweeg ik mijn muis richting “bestellen”. Maar ik klik niet.
Wat is er zo erg aan om een jas voor Ties te kopen in deze ‘digitale winkel voor kinderen met een lichamelijke beperking’ met ‘aangepaste kleding in frisse kleuren en vrolijke prints?’ Zo’n handige cape zonder rugpand zou een hoop gesjor en geduw schelen. We hoeven er nooit meer pas ná een wandeling achter te komen dat hij uren met een prop in z’n rug heeft gezeten. En ook zijn juffen, die dankzij de bezuinigingen volgend jaar misschien wel 3x zoveel Tiesjes tegelijk moeten aankleden, zullen mijn aankoop toejuichen.
Met acceptatie heeft het niets te maken. We hebben de lelijkste rolstoel uitgekozen, omdat die het lekkerst zit. Zijn huidkleurige ziekenhuis bed, het senioren hoog/laag bad met opklapbare douchestretcher: het doet ons hoegenaamd niets. We zijn zelfs van een pittoresk dijkhuisje aan het water naar een knaloranje nieuwbouwwijk verhuisd. Ties is zoals hij is dus ons leven is zoals het is.
Zelf doet Ties er alles aan om zo onappetijtelijk mogelijk voor de dag te komen. Hij kwijlt (gaan we ooit wat aan doen). Zijn voortanden staan horizontaal (gaan we binnenkort wat aan doen). En het liefst hangt hij over zijn rolstoelblad (in zijn eigen kwijl dus). Wat maakt het dan nog uit of hij een gewone jas aan heeft, of een vormeloze rolstoelcape waar alleen zijn hoofd uitsteekt?
Het maakt wél uit. Want het laatste wat nog normaal voelt aan Ties, is juist zijn kleding. We worden er blij van om hem stoer aan te kleden. Een coole Arafat sjaal om z’n nek in plaats van een slabber. Geen makkelijke joggingbroek maar een hippe spijkerbroek van Zara. En over zijn orthopedische voetspalken draagt hij echteVans. Zo hebben we het gevoel dat we hem net zo serieus nemen als onze andere kinderen. Dat hij er letterlijk ‘mag zijn’.
En toch. Het zou ons leven net weer een beetje makkelijker maken als ik mezelf over de combinatie poepgroen/vormeloze cape/160 euro kon zetten. Ik haal diep adem. Bijna vanzelf gaat mijn muis van de bestelbutton naar de adresbalk.
Waar ik www.zara.com intik.
