‘Drop me maar aan het begin van de straat, ik loop het laatste stukje wel,’ zegt mijn 15-jarige zoon. We zitten in de auto en hebben een gezellig gesprek. Over school. Over hoe je het beste fit blijft. Over wie de Mol zou zijn dit jaar. Ik knijp in m’n handjes dat mijn puber überhaupt nog met z’n moeder wil praten.
‘Schaam je je voor me?’ grap ik, in het volste vertrouwen dat er een andere reden is waarom ik hem niet voor het huis van zijn vriendje kan afzetten.
‘Nou… mijn vrienden vinden jou wel altijd akward.’
Het bloed stijgt naar m’n wangen. Ik, Pubermoeder van het Jaar, akward?
‘Wie dan!’
‘Allemaal,’ hij kijkt me vrolijk aan. Hij verwijt me niets, hij constateert gewoon een feit. ‘Je schrikt er helemaal van. Had ik het niet moeten zeggen? Je begon er toch zelf over.’
‘Maar wat doe ik dan fout?’
‘Je doet niks fout, je doet gewoon een beetje raar. Zo met je hand omhoog en dan zeg je heel hard ‘hááááái!!’ En je kan ook best eens wat vragen. Of we lekker gevoetbald hebben of zo. Zoals papa doet.
puberperikelen
Lichtelijk aangeslagen rij ik naar huis. Hij heeft natuurlijk gelijk. Ik dóe ook raar. Als ik bij binnenkomst over drie paar schoenen maat 44 struikel, wil ik me het liefst in mijn slaapkamer verstoppen tot de jongens weg zijn. Ze zijn zo groot. Hun stemmen zijn zo zwaar. Ik sla compleet dicht. En nu ik weet wat ze van me vinden, al helemaal.
Mijn oudste van 19 neemt nooit vrienden mee naar huis. Ik zie dat als een van de weinige voordelen van zijn meervoudige beperking. Het busje dat hem thuisbrengt, rijdt vrolijk door met z’n schoolgenoten en ik hou de chauffeur niet tegen. Maar als we op straat vriendjes of vriendinnen tegenkomen, van school, dagbesteding of het logeerhuis, weet ik precies de juiste toon te vinden. Zijn vriendinnetje, net als Ties meervoudig beperkt en rolstoelgebonden, adoreert mij en ik haar. We appen spraakberichtjes en emoticons. Ik versta haar niet altijd even goed dus soms geef ik het verkeerde antwoord. Vindt ze alleen maar hilarisch.
Ik ben Pubermoeder van het Jaar in het land der verstandelijk gehandicapten. Nu dat andere onherbergzame werelddeel nog veroveren.
Lees ook: zo’n Facebook zuchtmoeder, dat was ik.
Ben jij zelf ouder van een zorgintensief kind? Sluit je aan bij de Facebook community ‘Wat Niemand Weet’. Met dagelijks verhalen en posts die raken en vermaken. En de mogelijkheid om contact te maken met 15.000 anderen die jouw leven snappen.
